Plastikowy football

Dwa szare kamienie leżą jeden na drugim. Leżą w odległości 2,5- 3 m i wyznaczają słupki bramki. Boisko rozciąga się na 20-30 m. Jego powierzchnia jest twarda jak beton.

Słońce niestrudzenie wykonuje swoją robotę. Co dzień, na nowo wysusza go równomiernie, a małe czarne stópki polerują i wyrównują pęknięcia.

 Na liniach bocznych stoją drzewa. Stoją rozstawione po pięć z każdej strony. Ich korzenie wystają ponad ziemię. Zazębiają się ze sobą i zaplatają się wzajemnie. Są jak pułapka na nieostrożnego gracza.

- Jaki jest twój ulubiony sport? - pytam chłopców z oratorium.

- Football- odpowiada jeden.

- A twój?- pytam kolejnego.

- Football- odpowiada następny.

Codziennie w oratorium chłopcy rozgrywają mecz piłki nożnej. Mali maniacy footballu przynoszą swoje piłki. Jedna wielkości piłki siatkowej. Druga mieści się w dłoni. Biorę jedną do ręki. Oceniam jej wagę. Tak na oko ok. 90 dkg. Plastikowa torebka w niebieskie i różowe paski okrywa wnętrze piłki. Sznurek przytrzymuje folię. Owija się dookoła jak pajęcza sieć i nadaje piłce kulisty kształt.

- Co jest w środku?- pytam właściciela piłki.

- Materiał, włóczka- odpowiada po namyśle.

Czasami chłopcy wkładają do środka napompowany balon. Balon owijają włóczką, a włóczkę skrawkami materiału. Formują z tego kulę. Kulę owijają plastikową torebką i związują sznurkiem. Jeśli nie mają balona… Nic nie szkodzi. Brak jednego elementu nie zniechęca ich.

Pompka jest zbędna. Plastikową piłkę kopią w górę, na drzewo, do bramki, a powietrze z niej nie schodzi.

Piłka nożna bez piłki jest jak Msza święta bez Eucharystii.